ANABOLISMO

Profesor: Adán Gonçalves

1. ANABOLISMO. A FASE CONSTRUTIVA DO METABOLISMO

As reaccións anabólicas son aquelas nas que sintetizan moléculas

complexas a partir de moléculas máis sinxelas. Para elo, requiren enerxía

aportada polo ATP.

No anabolismo podemos diferenzar dúas etapas sucesivas:

Anabolismo autótrofo: é a síntese de moléculas orgánicas a partir de

materia inorgánica incorporada do medio externo (H2O, CO2 e sales

minerais). É exclusivo dos organismos autótrofos (fotosintéticos ou

quimiosintéticos).

Anabolismo heterótrofo: prodúcense compostos orgánicos complexos a

partir de moléculas orgánicas máis sinxelas que poden ter distintas

orixes:

Produtos da fotosíntese ou quimiosíntese dos autótrofos.

Intermediarios do metabolismo.

Da dixestión do alimento.

ANABOLISMO AUTÓTROFO

ANABOLISMO

FOTOSINTÉTICO

Plantas, algas, cianobacterias

e bacterias fotosintéticas

ANABOLISMO

QUIMIOSINTETÍCO

Bacterias quimiosintéticas

(nitrobacterias ou as bacterias

metanóxenas)

Por exemplo: NEOGLICOXÉNESE E LIPOXÉNESE

De moléculas inorgánicas a

moléculas orgánicas

ANABOLISMO HETERÓTROFO

De moléculas orgánicas

sinxelas a moléculas orgánicas

complexas

É un proceso anabólico e autótrofo. Os organismos fotosintéticos convirten

a enerxía luminosa en enerxía química que queda almacenada en forma de

biomasa (glícidos).

Na maioría dos casos leva asociada a produción de O2 (Fotosíntese

osixénica) e nalgúns non (Fotosíntese anoxisénica).

2. FOTOSÍNTESE

FOTOSÍNTESE ANOSIXÉNICA OU BACTERIANA

FOTOSÍNTESE OSIXÉNICA

Cianobacterias A realizan as plantas, as algas e as cianobacterias

Os electróns obtéñense da

fotólise da auga Libérase O2 á atmosfera

Descompoñen moléculas de

Ácido sulfhídrico Libérase xofre

A realizan bacterias purpúreas e verdes do S (viven

en augas sulfuradas)

2. FOTOSÍNTESE

2.1. FOTOSÍNTESE OSIXÉNICA

Centrarémonos agora soamente na fotosíntese osixénica. Este proceso

sucede nas algas e plantas nos cloroplastos. Podemos dividir o proceso en

dúas fases:

Fase luminosa ou fotoquímica: é a fase na que se obterá enerxía en

forma de ATP e poder redutor en forma dun coenzima denominado

NADPH para poder levar a cabo a fase escura. Prodúcese unicamente en

presenza de luz.

Fase escura (Ciclo de Calvin): nesta fase aprovéitanse os ATP e NADPH

xerados na fase luminosa para fixar e reducir o CO2 a glícidos mediante

un ciclo de reaccións anabólicas chamado ciclo de Calvin. Pode suceder

en presenza ou ausencia de luz, pero habitualmente ocorre durante o

día asociada a fase anterior salvo en casos especiais que veremos

(plantas CAM).

Envés

Intercambio de gases

Estomas

CO2

O2

Luz solar Cloroplasto

Estoma

Fotosíntese

Zume bruto Zume elaborado

Materia

orgánica

O2

Sales

minerais

CO2

O2

CO2 H2O

FASE LUMINOSA DA FOTOSÍNTESE

Pigmentos fotosintéticos: os pigmentos son lípidos unidos a proteínas

das membranas dos tilacoides do cloroplasto. Ocúpanse de absorber a

enerxía luminosa e mediante o inicio dun transporte electrónico, neste

caso denominado fotosintético, permitirán obter enerxía química, en

forma de ATP e poder redutor.

Hai dous grupos de pigmentos nas plantas:

Clorofilas: clorofila a e clorofila b. Dan cor verde.

Carotenoides: principalmente carotenos (cor laranxa) e xantofilas (cor

amarela).

Nas cianobacterias e algas vermellas hai ademais ficocianina e ficoeritrina

e as bacterias fotosintéticas posúen bacterioclorofila.

Nas plantas o 12% aproximadamente dos compoñentes da membrana dos

tilacoides son estos pigmentos fortosintéticos: clorofilas (10%) e

carotenoides (2%) que teñen en común posuír un sistema de dobres

enlaces conxugados que lles permite absorber a enerxía luminosa. Este

sistema de dobres enlaces pode “excitarse” pasando a un nivel enerxético

superior sen que se rompa a molécula.

Cada tipo de pigmento fotosintético especialízase en absorber luz nunha

determinada lonxitude de onda.

Os pigmentos agrúpanse na membrana tilacoidal en fotosistemas. Todos

os pigmentos absorben luz, pero soamente algúns a transforman en

enerxía eléctrica (centros de reacción). O centro de reacción está formado

por clorofila e proteínas, o resto de pigmentos que absorben luz

(colectores ou antenas) a transfiren ao centro de reacción.

Hai dous tipos de fotosistemas: Fotosistema I (λ<700nm) e Fotosistema

II (λ<680 nm) cos seus correspondentes centros de reacción, P700 e P680.

Pigmentos fotosintéticos

β-caroteno Clorofila A

Moléculas

lipídicas

englobadas

nas

membranas

dos

tilacoides.

ESTRUTURA DA CLOROFILA

Anillo de porfirina

Cola de fitol

A súa función é absorber a luz

Mantén a clorofila integrada na

membrana fotosintética

Os dobres enlaces

alternativos permiten a

descolocación dos

electróns favorecendo a

perda de un cara un

aceptor.

Fotosistemas

Centro de reacción

Complexo captador de luz. Moléculas

antena

Fotón

Estrutura con numerosas

moléculas de pigmentos

(clorofila a, b, carotenoides)

Atrapan fotóns de diferente

lonxitude de onda.

Contén dúas moléculas de

clorofila a (pigmento diana)

e os electróns que liberan

son enviados á cadea de

transporte electrónico.

Cando unha molécula se excita

transfire enerxía ás próximas por un

proceso de resonancia e así ata o

centro de reacción.

Fotosistema I (PSI)

Fotosistema II (PSII)

Localización Absorción máxima do

centro de reacción

Membranas de

tilacoides do estroma

Grana

700 nm. 2 moléculas

clorofila a P700

680 nm. 2 moléculas de

clorofila a P680

Agrupación de pigmentos fotosintéticos xunto a

proteínas transmembrana.

Estructura interna dun fotosistema

Antena

Transferencia

de enerxía

Centro

de reacción

Fotón

Moléculas de

pigmento diana

Aceptor

de electróns

Cadea de transporte fotosintético e fluxo electrónico

A cadea de transportadores fotosintética é parecida á das mitocondrias ,

pero con importantes diferenzas. Nas mitocondrias o fluxo de e- é a favor

de gradiente (de transportadores con potencial de redución máis negativo

a máis positivo), pero na membrana dos tilacoides, en parte ocorre en

contra de gradiente e por iso precísase a enerxía luminosa.

Cada e- flúe a longo da cadea grazas a 2 fotóns, un por cada fotosistema e

fan falla 4 e- e 4 H+ para producir unha molécula de O2, polo tanto son

necesarios 8 fotóns.

Na cadea fotosintética o dador primario é a auga que se oxida a O2 e o

aceptor final o NADP+ que se reduce a NADPH (outra diferenza importante

respecto da cadea respiratoria. Obtense coenzimas reducidos).

O proceso comeza cando a luz excita un par de e- do fotosistema II (PSII),

que se oxida e pode aceptar agora os e- procedentes da fotolise da auga para

poder retornar o seu estado inicial. A fotolise da auga libera O2 que é un dos

produtos finais da fotosíntese. Os e- excitados do PSII cédense á cadea de

transportadores. Simultaneamente, un par de e- do fotosistema I (PSI) foron

excitados pola luz e cedidos a outro tramo da cadea que os conduce ao

NADP+ que, ao aceptalos, redúcese a NADPH. Os e- cedidos polo PSII

permiten que o PSI, ao recollelos, regrese ao seu estado inicial.

Este transporte de e-, de xeito similar ao que sucede na cadea respiratoria,

permite un fluxo de H+ dende o estroma do cloroplasto cara o espazo interno

do tilacoide que permitirá aproveitar o seu retorno para xerar enerxía.

Fotofosforilación oxidativa

Aínda que puntualmente o transporte de e- sucede en contra de gradente a

nivel dos fotosistemas, a súa capacidade para absorber a enerxía luminosa

permite un transporte a favor de potencial redox dun xeito similar ao da

cadea respiratoria.

Neste tramo a favor de gradente libérase enerxía que é aproveitada en xerar

un fluxo de H+ a través da membrana tilacoidal (do estroma a o espazo

interno) que crea un gradente de H+.

Na membrana tilacoidal, como na das mitocondrias, hai ATP-asas que

actuando de igual xeito sintetizan ATP a expensas de ADP aproveitando o

retorno destes H+.

Como o tramo a favor é curto, só se obtén un ATP por cada 2 e-

transportados.

O balance final sería que se obteñen 1 ATP e 1 NADPH por cada

molécula de H2O.

Fase luminosa de la fotosíntesis: fotofosforilación

Pc

H+ H+

2 H+

H+

H+

OH -

OH -

OH -

OH -

P700

ATP

NADPH

P680

QA

Luz

Estroma

Espazo tilacoidal

Fe

NADP+ H+

H+

H+

QB

Cit b6f Membrana

tilacoidal

PS II

PS I

H+ H2O

1/2 O2

ADP + Pi H+

Luz

2e-

H2O + 4 fotóns → ½ O2 + 2H+ + 2e-

2H2O + 8 fotóns → O2 + 4H+ + 4e-

Este tipo de fotofosforilación descrito denomínase fotofosforilación

acíclica ou tamén se fala de fase luminosa acíclica ou esquema en Z.

Hai outro tipo de fotofosforilación, denominada fotofosforilación cíclica

na que se obtén ATP, pero non se emprega H2O, polo que non se produce

osíxeno. Neste transporte alternativo o PSI cando se excita cede os e- aos

transportadores do tramo descendente, pero estes non son cedidos en

último termo ao NADP senón que regresan ao PSI.

É polo tanto un xeito de producir ATP sen xerar NADPH.

Este mecanismo alternativo ten a súa razón de ser porque na fase escura

da fotosíntese precísase máis ATP que NADPH.

FOTOFOSFORILACIÓN ACÍCLICA

FOTOFOSFORILACIÓN CÍCLICA

Visión general de la fotosíntesis

FASE LUMINOSA

FASE LUMINOSA

ACÍCLICA (esquema Z)

FASE LUMINOSA

CÍCLICA

FOTOSISTEMA I

FOTOFOSFORILACIÓN DEL ADP

ADP + Pi → ATP + H2O

FOTOSISTEMA I Y II

FOTÓLISIS DEL AGUA

FOTOFOSFORILACIÓN DEL ADP

FOTORREDUCCIÓN DEL NADP+

ADP + Pi → ATP + H2O

H2O → ½ O2 + 2H+ + 2e-

NADP+ + 2H+ + 2e- → NADPH + H+

FASE ESCURA DA FOTOSÍNTESE

Nesta fase aprovéitanse os ATP e NADPH xerados na fase luminosa para

fixar e reducir o CO2 e as sales minerais a materia orgánica.

As reaccións desta fase son independentes da luz do sol, pero loxicamente

dependen dos produtos xerados na fase luminosa polo que a súa

existencia en escuridade está limitada.

As reaccións para fixar o CO2 e as sales minerais son diferentes.

A fixación do CO2. O ciclo de Calvin

A fixación do CO2 sucede nun ciclo de reaccións moi complexo chamado

ciclo de Calvin que ten lugar no estroma do cloroplasto.

Os principais procesos deste ciclo son:

O CO2 fíxase a unha molécula de 5 carbonos denominada ribulosa 1,5

difosfato , que é o aceptor, e orixinando 2 moléculas de fosfoglicerato

ou ácido fosfoglicérico (de 3 C). Fase de fixación.

O fosfoglicerato a expensas do ATP e o NADPH xerado na fase luminosa

redúcese a gliceraldehído-3-fosfato que se atopa en equilibrio co seu

isómero, a dihidroxiacetona-fosfato. Fase de redución.

Estas dos fosfato-triosas son empregadas en parte en rexenerar a

ribulosa 1,5 difosfato (Fase de rexeneración) e por outra banda serven

de precursores para distintos procesos do anabolismo heterótrofo

(obtención de glicosa e outros glícidos; obtención de ácidos graxos;

obtención de aa) ou para procesos catabólicos da vía aeróbica.

A primeira reacción do ciclo que supón a fixación do CO2 á ribulosa 1,5

difosfato para dar 2 moléculas de fosfoglicerato está catalizada pola enzima

máis abundante do planeta, a ribulosa 1,5 difosfato carboxilasa ou

simplemente rubisco.

O balance final do ciclo de Calvin é:

6 CO2+18 ATP+12 NADPH+12 H2O para dar 1 glicosa+18 ADP+12 NADP+

A fixación do N e do S.

Ademais do C as células fotosintéticas precisan N e S para sintetizar

biomoléculas como os aa. Estes elementos son incorporados en forma de

sales, como nitratos e fosfatos, que hai no solo.

O nitrato (NO-3) redúcese a nitrito (NO-

2) e éste a amonio (NH+4) grazas ao

poder redutor (NADPH) xerado na fotosíntese. A continuación o amonio

incorpórase ao esqueleto do α-cetoglutarato dando glutamato a expensas

do ATP xerado na fotosíntese.

No caso do S sucede algo similar, os sulfatos (SO2-4) son reducidos a

sulfitos (SO2-3) e despois a sulfhídrico (SH2) que se incorpora como

cisteína a expensas do ATP e o NADPH xerados na fotosíntese.

Fotorrespiración:

A rubisco ademais de fixar CO2 á ribulosa 1,5 difosfato tamén ten unha

grande afinidade polo O2 orixinando neste caso unha serie de reaccións que

liberan CO2 co que diminúe a eficiencia da fotosíntese.

A fotorrespiración supón un problema en ambientes cálidos e secos onde as

plantas pechan os estomas para evitar as perdas de auga durante o día.

Esta circunstancia provoca un aumento importante na concentración de O2

na planta porque o produce na fotosíntese, pero non o libera ao exterior. Por

esta razón hai plantas típicas de estes ambientes que posúen unha ruta

alternativa para a fixación inicial do CO2 distinta ao ciclo de Calvin que se

denomina ruta Hatch-Slack ou das plantas C4 que emprega unha enzima

distinta a rubisco que nos se ve afectada pola fotorrespiración, como

contraprestación consome máis ATP.

Outro tipo de plantas (CAM) tamén de ambientes secos teñen outra

estratexia que é a separación temporal, absorben o CO2 pola noite e o

gardan en vacúolos na forma de malato ata o seu uso.

Factores que inflúen na fotosíntese:

Intensidade de luz: en xeral, a maior intensidade maior rendemento ata

un límite en que se produce a fotoxidación dos pigmentos. De xeito

particular hai especies máis umbrófilas e outras máis heliófilas.

Temperatura: aumenta a eficacia a maior temperatura ata o límite de

desnaturalización das enzimas da fase escura.

Concentración de CO2: Aumenta ao incrementar a concentración de CO2

ata un punto en que se estabiliza (saturación da rubisco).

Concentración de O2: dominúe a eficacia con maior concentración pola

fotorrespiración.

Falta de auga: provoca o peche dos estomas o que dificulta a entrada de

CO2. Ademais isto incrementa a concentración de O2 e o aumento da

fotorrespiración. Por iso en ambientes cálidos son máis eficaces as C4 que

as C3.

Factores que inflúen na fotosíntese

Intensidade

luminosa

Concentración de CO2

Temperatura

Concentración de O2

3. QUIMIOSÍNTESE

Consiste na síntese de ATP a partir da oxidación de compostos

inorgánicos. Lévana a cabo os organismos quimioautótrofos que son

todos bacterias.

Moitos dos compostos reducidos que empregan son substancias

procedentes da descomposición da materia orgánica. Ao oxidalas

transformanas en substancias minerais (NO-3 e SO-2

4) que poden aproveitar

as plantas pechando os ciclos bioxeoquímicos e posibilitando a súa

rexeneración e polo tanto a vida sobre o planeta.

Na quimiosíntese, ao igual que na fotosíntese, podemos diferenciar dúas

fases; a primeira fase é unha oxidación das substancias inorgánicas que

suministra a enerxía para sintetizar ATP por fosforilación oxidativa e NADH

nunha cadea de transporte electrónico. E unha segunda fase na que se

empregan o ATP e NADH xerados para sintetizar compostos orgánicos a

partir de substancias inorgánicas (CO2, NO-3, SO-2

4).

BACTERIAS INCOLORAS DO XOFRE

BACTERIAS DO NITRÓXENO

BACTERIAS DO FERRO

BACTERIAS DO HIDRÓXENO

QUIMIOSÍNTESE

2 NH4 + 3 O2 2 NO2 + 4 H+ + 2 H2O

+ -

QUIMIOSÍNTESE DO NITRÓXENO (BACTERIAS NITROSIFICANTES E NITRIFICANTES)

QUIMIOSÍNTESE DO XOFRE (SULFOBACTERIAS)

QUIMIOSÍNTESE DO FERRO

QUIMIOSÍNTESE DEL HIDRÓXENO

2 NO2

-

2 NO2 + O2 2 NO3 - -

H2S + 2 O2 SO42- + 2 H+

HS - + O2 + H+ SO + H2O

2 SO + 2 HO2 + 3 O2 2 SO42- + 4 H+

S2O32- + H2O + 2 O2 SO4

2- + 2 H+

4 Fe2+ + 4H+ + O2 4 Fe3+ + 2 H2O

6 H2 + 2O2 + CO2 (CH2O) + 5 H2O

5 H2 + 2 HNO3 N2 + 6 H2O

QUIMIOSÍNTESE

4. ANABOLISMO HETERÓTROFO

Neste tipo de anabolismo, como dixemos, fórmanse moléculas orgánicas

máis complexas a partir de moléculas orgánicas máis sinxelas.

Podemos diferenciar dúas fases:

Biosíntese de monómeros a partir de precursores. Por exemplo glicosa

a partir de piruvato.

Biosíntese de polímeros a partir de monómeros. Por exemplo a síntese

de glicóxeno ou amidón a partir de glicosa.

Evidentemente, o ser un tipo de anabolismo son rutas netamente

redutivas, construtivas e precisan enerxía (reaccións endergónicas).

A enerxía necesaria para levar adiante este anabolismo obténse do

catabolismo en todos os organismos e ademais nos autótrofos tamén da

fotosíntese ou da quimiosíntese.

5. ANABOLISMO HETERÓTROFO DE GLÍCIDOS

Podemos dividilo en dous procesos:

Síntese de glicosa: o proceso denomínase neoglicoxénese ou

gliconeoxénese e consiste na síntese de glicosa a partri do Pyr.

Síntese de polímeros (polisacáridos): síntese a partir da glicosa ou de

outras hexosas de polisacáridos. Falaremos da glicoxenoxénese

(síntese de glicóxeno a partir da glicosa) e amiloxénese (síntese de

amidón a partir da glicosa).

5.1. NEOGLICOXÉNSE

Síntese de glicosa a partir de Pyr que pode proceder de diferentes rutas

(degradación de certos aa, oxidación do lactato, intermediarios do ciclo de

Krebs...)Polo tanto a súa finalidade e obter glicosa. Ten lugar

practicamente ao completo no citosol, excepto as primeiras

transformacións do Pyr que suceden na matriz mitocondrial. Prodúcese

fundamentalmente no fígado (10% nos riles). Constitúe unha ruta case

inversa a glicolise, non o é porque algunhas das súas reaccións non se

verifican na degradación da glicosa (por exemplo a catalizada pola piruvato

carboxilasa). Estas variacións que conlevan a existencia de enzimas

específicas en cada ruta permiten unha regulación independente de

ambolos dous procesos.

Ademais na neoglicoxénese é preciso o aporte de enerxía, en concreto 4

ATP + 2 GTP para producir unha molécula de glicosa.

Glu

có

lis

is

Glu

co

ne

og

én

es

is

5.2. GLICOXENOXÉNSE

Consiste na síntese de glicóxeno a partir de glicosa.

No momento en que un organismo precisa recorrer, por falta de glicosa, ás

reservas de glicóxeno para cubrir as súas necesidades enerxéticas faino a

partir das reservas de glicóxeno do fígado (lembremos que ás dos músculos

son unha reserva “privada”). A glicóxeno fosforilasa é a enzima que permite

romper o glicóxeno e liberar a glicosa (catabolismo do glicóxeno).

Cando sucede o contrario e hai un exceso de glicosa no sangue, ésta

acumúlase no fígado en forma de glicóxeno. A síntese sucede no

hialoplasma grazas a acción da glicóxeno sintetasa que vai engadindo a

glicosa unha a unha para formar o polímero. Este proceso precisa UTP.

Como xa vimos, hai unha regulación hormonal en base a dúas hormonas de

efectos antagónicos, o glicagón (adrenalina nos músculos) que provoca a

liberación da glicosa no sangue e a insulina que frena esa liberacíón e a

introduce nas células.

Uridil- transferasa

5.3. AMILOXENOXÉNSE

É a síntese de amidón a partir de glicosa. Sucede nos plastos das células

vexetais. Ocorre de xeito similar á glicoxenoxénese, pero precisa ATP.

6. ANABOLISMO HETERÓTROFO DE LÍPIDOS

Por ser os triglicéridos as moléculas lipídicas máis importantes dende o

punto de vista de reserva enerxética; ímos a referirnos exclusivamente a

súa síntese que sucede en tres pasos:

Síntese de glicerina

Síntese de ácidos graxos

Síntese de triacilglicéridos

6.1. SÍNTESE DE GLICERINA

Débese a redución da dihidroxiacetonafosfato (intermediario da glicolise)

no hialoplasma. A glicerina para poder unirse aos ácidos graxos debe

estar activada en forma de glicerol-3P. Tamén se obtén glicerina da

degradación das graxas.

6.2. SÍNTESE DE ÁCIDOS GRAXOS

O punto de partida é o Acetil-Coa que se forma na mitocondria por

descarboxilación do Pyr, por degradación dalgúns aa ou dos TAG.

Para formar ácidos graxos o Acetil-CoA ten que saír da mitocondria,

porque é no citosol onde se atopa o complexo multienzimático

denominado complexo ácido graxo-sintetasa.

Para a síntese hai unha primeira molécula de Acetil-CoA que actúa como

“cebador” (inicia o proceso) á que se van unindo as demais Acetil-CoA en

forma de Malonil-CoA (despréndese CO2) e se producen unha serie de

reaccións cíclicas de redución-deshidratación-redución de xeito

similar a β-oxidación, pero case de sentido contrario. Neste proceso

prodúcense coenzimas oxidados (NADP+) e en cada ciclo incorpóranse 2C

ata chegar aos 16C, se o ácido graxo posúe máis C, o resto do proceso

verificarase dentro das mitocondrias.

SÍNTESE DE ÁCIDOS GRAXOS

GLICERINA

ACIL-CoA

Triacilglicérido CoA Acil-CoA Glicerol - 3-fosfato

6.3. SÍNTESE DE TRIACILGLICÉRIDOS

Finalmente as formas activadas da glicerina e dos ácidos graxos, glicerol-3P e

o Acil-CoA (ácido graxo unido a CoA) únenese para formar os triglicéridos. O

proceso sucede no fígado e nos adipocitos.

7. ANABOLISMO HETERÓTROFO DAS PROTEÍNAS

Poderíamos dividilo en dous procesos:

Biosíntese de aminoácidos

Biosíntese de proteínas

7.1. SÍNTESE DE AMINOÁCIDOS

Soamente os autótrofos poden sintetizar os 20 aa proteicos; os demais

organismos só podemos producir certo número (variable en cada especie).

Así, o home sintetiza 12, os outros 8 restantes debe incorporalos na dieta

(aa esenciais: treonina, meteonina, lisina, valina, triptófano, leucina,

isoleucina e fenilalanina).

Cada un dos 20 aa proteicos é sintetizado seguindo unha ruta metabólica

distinta. Os precursores destas sínteses son, sobre todo, intermediarios do

ciclo de Krebs e da glicolise.

A síntese sucede no citosol e nela participa sempre, de xeito directo ou

inderecto o glutamato.

7.2. SÍNTESE DE PROTEÍNAS

A partir dos aa sintetízanse as cadeas polipeptídicas que constituirán

as proteínas mediante o proceso de tradución ou biosíntese proteica

que se verifica nos ribosomas.

8. ANABOLISMO HETERÓTROFO DOS ÁCIDOS NUCLEICOS

Tamén podemos dividilo en dúas fases:

Biosíntese de nucleótidos.

Biosíntese de ácidos nucleicos.

8.1. SÍNTESE DE NUCLEÓTIDOS

Os 8 nucleótidos que forman parte dos ácidos nucleicos compóñense,

como sabemos, de ribosa ou desoxirribosa, fosfato e bases nitroxenadas

(A, T, U, C, G).

Nos animais estas unidades poden proceder da dixestión de ácidos

nucleicos pertencentes ao alimento. Porén, tanto en animais como en

vexetais teñen lugar rutas que permiten a fabricación nas que

interveñen distintos aa.

8.2. SÍNTESE DE ÁCIDOS NUCLEICOS

Sucede no núcleo das células eucariotas; o ADN é sintetizado mediante

a duplicación ou replicación, mentres que os distintos ARN son

producidos por transcrición a partir do ADN.

GRAZAS POR ATENDERME

WEBGRAFÍA

http://www.bionova.org.es/biocast/tema17.htm

http://lanubedealgodon.com/16-verdades-sobre-la-vida-que-nos-

enseno-mafalda/

https://www.slideshare.net/biologiahipatia/ud11-anabolismo

http://pasateprimeroporelapunte.blogspot.com.es/2013/12/tema-16-

glucogenesis.html